Zero tolerance

Zero tolerance is een vorm van handhaving waarbij bepaalde wetten of regels strikt moeten worden nageleefd en dat zelfs de kleinste afwijking daarvan zal leiden tot een strenge bestraffing. Als een dergelijk beleid is vastgesteld dan is er voor de (individuele) toezichthouder geen discretionaire ruimte meer voor de afweging welke interventies het meeste effect zullen sorteren.

Voorbeelden van zero tolerance zijn de aanpak van:

  • Overlastgevers in woonwijken;
  • Corona-dreigers die spugen of hoesten in de richting van anderen;
  • Niet-handsfree bellen achter het stuur;
  • Met teveel alcohol op een auto besturen;
  • Genitale verminking;
  • Tot voor kort: verdachten van fraude in de kinderopvangtoeslag.

Zero tolerance is vaak omstreden. De effectiviteit ervan wordt bestreden, onschuldigen/mensen die geen overtreding beoogden worden (zwaar) gestraft en het beperkt andere effectieve(re) interventies.

Zie ook:

Laatste update: 13-8-2021

Ben je het niet eens met iets in deze beschrijving, is het niet meer up-to-date, heb je een aanvulling of werkt een link niet? Stuur ons dan even een mailtje. Dan kijken we er even naar en kunnen we het eventueel aanpassen.
Het gebruik van de kenniskaarten is gratis. Gelieve bij het gebruik van de kenniskaarten in publicaties te refereren aan dit toezichtcompendium of de betreffende kenniskaart, inclusief een link. Alvast bedankt voor de moeite!